Uzaklaştığında ve boğazında düğümlenen paslı bir tat kaldığında ısrarla, geriye dönüp bir daha bakmak istediğin, sorduğun, merak ettiğin şeyi fotoğrafa dair bulurum.

Gözlerindeki ışık işte tam o anda parlar ve bir an önce gerçekten buluşmak için o fotoğrafla, geriye dönüp yürürsen ya da kitabın sayfalarını geriye doğru çevirerek, "sahneden ok gibi fırlayarak yükselen ve sana doğru hızla gelerek saplanan" şey'e bir daha ve ısrarla bakarsan işte bu fotoğrafa dairdir diye düşünürüm.

Gördüğün şeyin ne(ler) olduğuna ("ne hoş bir gün batımı" ya da "bak, burası Assos, hatırlar mısın geçen yaz da ben buna benzer bir fotoğraf çekmiştim" türü hatıralara) değil ama gördüğün şeye dair isimlendirememe özrünün duygusuysa bu rahatsızlığı daha da çok sever, daha fotoğrafın kendisine ait bulurum.

Fotoğraf kaç(a)madığım şeylerin başında gelir.

Görüntü kadar ben de maruz kalarak (exposed) yaşayabildiğimde bir fotoğrafı o zaman çekilene dair, çekilenin ve çekenin duygusuna dair olabilir sözlerim (fotoğrafın altına yazılmama koşuluyla tabii). Sonradan keyifle ve artan bir ilgiyle çağrışımlarımı sıralamaya başlarım, bir coşku kaplar içimi, sığmayan bir şeyler olur, içimde tutamayacağım duygular (tıpkı fotoğrafçının yaptığı gibi), o zaman fotoğraf altı değildir yazdıklarım.

Görüntüye dair iç çalkantılarının, iniş çıkışlarnı ve kimseninkine ortak olamayacak duyguların bir aktarımıdır beyaz sayfaya -ve belki de fotoğrafla birlikte anılmaları bile gerekmez- çünkü bağımsızlaşır, görüntüden yakalanan bir duygu, bir düşünce satırlara indiğinde başka bir şeydir artık, tıpkı fotoğrafı gibi.

Geriye dönüp bir daha okunmak istenen, okunduğunda yeni sorularla size bakan satırlar hiç uslu değildir; kışkırtır ve sarsıcıdır ve delicidir tıpkı bir fotoğraf gibi.

"Bir metni çağrıştıran fotoğraf", bir metinle birlikte izleyiciye sunulan fotoğraftan daha mı ilgi çekicidir? (Özellikle Türkiye'mizde) metin yoksa sözün açıkladıklarına fotoğrafın ihtiyacı olduğu (mu?) düşünülür ve o kadar açıklamaya boğulur ki görüntüler, adeta kafalardaki düşüncelere uydurulmuş boş çerçevelere yerleştirilirken görüntüler aslında fotoğrafın müebbet hapsini ya da idama mahkumiyetini izleriz konuşma boyunca ya da yazılı metinle birlikte.

Söz ve/ya yazı görüntüye dair açıklama yaparken rol çalmaya, öne geçmeye çalışır, görüntüye eşlik ettiği düşünülse de ve rahatlattığı izleyiciyi aslında fotoğrafsız bırakır bizleri.

Ben en çok bir fotoğrafın metne ya da sözlü açıklamaya gerek duymayanını fotoğrafa dair bulurum.